Περί κόκκινων -βαμμένων με φυσικούς τρόπους- αυγών:
Η πρώτη -και τελευταία- απόπειρα βαφής των κατάλευκων αυγών με παντζάρι, δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Όχι πορφυρό, όχι κόκκινο, αλλά ούτε καν ροζ δεν έγιναν! Αντίθετα, πήραν το αντιαισθητικό χρώμα της ...πατάτας, καθιστώντας τα ό,τι πρέπει για παραδείγματα προς αποφυγή, και μόνο!
Αναγκαστικά πήρα κι άλλα αυγά και φυσική κόκκινη βαφή από το κατάστημα με τα βιολογικά προϊόντα της γειτονιάς (στερνή μου γνώση, να σ'είχα πρώτα!) και επανέλαβα τη διαδικασία, με σαφώς πιο επιτυχή αποτελέσματα...
Προς γνώση και συμμόρφωση, λοιπόν... του χρόνου! Αμήν.
Περί νηστείας και εγκράτειας...
Σχεδίαζα στο σημείο αυτό να παραθέσω συνταγές για τσουρέκι και κουλουράκια, τα έτερα must για το Πάσχα. Τα σχέδια όμως είναι κυρίως για να αλλάζουν! Και μιας και διανύουμε πλέον την εβδομάδα της Διακαινησίμου, θα ήθελα να κλείσω το δεύτερο μέρος του άρθρου για το Πάσχα, με δύο λόγια περί εγκράτειας.
Είναι εκπληκτικό το πόσο δεμένοι είμαστε οι άνθρωποι με τη ...γη. Η υλική τροφή, το φαγητό δηλαδή, διαμορφώνει το ζην και το ευ ζην μας. Όχι μόνο η ποιότητα, αλλά και η ποσότητα, και η συχνότητα, και η ποικιλία, είναι ενδεικτικά της προσωπικότητάς μας (κατά το γνωστό σχήμα: "είμαστε αυτό που τρώμε").
Ενίοτε, ενδεικτική είναι και η δυνατότητα αποχής. Το να μπορείς, δηλαδή, εκούσια να απέχεις από τις τροφές, όντας σε άμεση ανταπόκριση με τις βαθύτερες ανάγκες του οργανισμού, και πάντα με στόχο την εξυπηρέτηση της βέλτιστης λειτουργίας του (και όχι βέβαια την τιμωρία του!). Αυτό άλλωστε δεν είναι και το νόημα της νηστείας;
Η νηστεία όμως, όσο πιο αυστηρή είναι, αφ' ενός πρέπει να γίνεται με καθοδήγηση κάποιου που γνωρίζει, γιατί αλλιώς μπορεί εύκολα να προκαλέσει από αύξηση βάρους έως προβλήματα υγείας. Αφ' ετέρου δε να συνοδεύεται από μια γενικότερη αλλαγή στον τρόπο ζωής, από μια στροφή προς τα έσω, όπου θα κληθώ να αντιμετωπίσω ενώπιος ενωπίω τα κακώς κείμενα στον εαυτό μου, και να τα "θανατώσω", προκειμένου να ζήσει ο καλύτερος, ο ανώτερος εαυτός μου... Κάπως έτσι, με αποχή από τις συνήθειές μου, με σιωπή, ενδοσκόπηση και προσευχή, που κορυφώνονται τη Μεγάλη Εβδομάδα, μετέχω στη Σταύρωση του Θεανθρώπου, αλλά και στην Ανάσταση.
Κι εδώ κάπου μπαίνει στη θέση του το τελευταίο κομμάτι του παζλ: η μετάβαση από την κατάσταση της εγκράτειας στην "φυσιολογική" ροή των πραγμάτων (επιστροφή στις παλαιές συνήθειες΄σε όλα τα επίπεδα), οφείλει, νομίζω, να γίνει ομαλά. Μάλιστα, όσο πιο ομαλά γίνεται, τόσο περισσοτερο φανερώνει τη "μεταμόρφωσή" μου, και κατά πόσο αυτή επετέυχθη, όπως άλλωστε ήταν ο στόχος.
Επίσης, ο τρόπος που ζω (τρέφομαι, δρω κοιμάμαι, συγχρωτίζομαι κ.λπ.) από εδω και στο εξής οφείλει να αντανακλά μια μεταμόρφωση: μια άνοδο. Γιατί κάτι μου λέει πως η νηστεία, εκτός από μια περίοδο αποτοξίνωσης και καθαρισμού, είναι ιδανική ευκαιρία και σκαλί, προς ένα ανώτερο επίπεδο ζωής μάλλον. Με αυτές λοιπόν τις σκέψεις περί Διακαίνισης, έρχονται από την καρδιά στα χείλη και οι λέξεις:
Χριστός ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου